Działanie uczuciowości (radość życia) /3

 

3 Radość życia. Człowiek został stworzony i powołany, żeby cieszyć się życiem. Człowiek cieszy się i raduje swoim własnym życiem. Z radością powinniśmy witać każdy nowy dzień życia.

Człowiek jest wcieloną osobą. To wcielenie dotyczy żywego organizmu. Nad ożywieniem cielesności człowieka czuwa życie egzystencjalne, czyli faktycznie życie nadprzyrodzone. Przeżywając swoje życie człowiek musi sięgać do życia nadprzyrodzonego jako zasady ożywiającej jego cielesność. Otóż życie nadprzyrodzone, czyli egzystencjalne (stanowiące podmiotowość istnienia), nadaje naszemu codziennemu życiu charakter piękna. Mówimy, że życie jest piękne. To dotyczy właśnie życia egzystencjalnego. A to z kolei oznacza, że życie egzystencjalne jest bardzo blisko związane z osobową własnością piękna. Dlatego akty upodobania płynące od osoby obdarzonej własnością piękna powodują w uczuciowości zdolność przeżywania piękna, która obejmuje przede wszystkim przeżywanie swojego życia w aspekcie piękna. Wszystko to razem sprawia, że cieszymy się i radujemy ludzkim życiem (swoim życiem).

Musimy jednak pamiętać, że ludzkie życie posiada przede wszystkim wymiar wspólnotowy. Na co dzień żyjemy we wspólnocie osobowej, czyli w rodzinie. Dla każdego człowieka życie ma zawsze wymiar wspólnotowy. Jest to życie w rodzinie, życie rodzinne. A więc nie przeżywamy życia samotnie, lecz wspólnie z innymi osobami. Zasadniczą wspólnotę życia tworzą razem kobieta i mężczyzna. Oni oboje łączą się w rodzinę, żeby spełnić dar życia dla swoich dzieci. Należy więc stwierdzić, że to w rodzinie następuje prawdziwe i realne spełnienie życia, ponieważ tym spełnieniem jest zrodzenie nowego życia. Cała radość i nadzieja ludzkiego życia zmierza właśnie w tym kierunku. Wszystkie inne propozycje ideologiczne są pozbawione sensu, skoro nie tworzą realnego życia, lecz jedynie jakieś wymyślone pomysły. Nasza uczuciowość sprzeciwia się wszelkim zabójczym pomysłom dotyczącym życia (przede wszystkim aborcji i eutanazji).