3
Radość życia. Człowiek został stworzony i powołany, żeby cieszyć się życiem.
Człowiek cieszy się i raduje swoim własnym życiem. Z radością powinniśmy witać
każdy nowy dzień życia.
Człowiek
jest wcieloną osobą. To wcielenie dotyczy żywego organizmu. Nad ożywieniem
cielesności człowieka czuwa życie egzystencjalne, czyli faktycznie życie
nadprzyrodzone. Przeżywając swoje życie człowiek musi sięgać do życia
nadprzyrodzonego jako zasady ożywiającej jego cielesność. Otóż życie
nadprzyrodzone, czyli egzystencjalne (stanowiące podmiotowość istnienia),
nadaje naszemu codziennemu życiu charakter piękna. Mówimy, że życie jest
piękne. To dotyczy właśnie życia egzystencjalnego. A to z kolei oznacza, że
życie egzystencjalne jest bardzo blisko związane z osobową własnością piękna.
Dlatego akty upodobania płynące od osoby obdarzonej własnością piękna powodują
w uczuciowości zdolność przeżywania piękna, która obejmuje przede wszystkim
przeżywanie swojego życia w aspekcie piękna. Wszystko to razem sprawia, że
cieszymy się i radujemy ludzkim życiem (swoim życiem).
Musimy
jednak pamiętać, że ludzkie życie posiada przede wszystkim wymiar wspólnotowy.
Na co dzień żyjemy we wspólnocie osobowej, czyli w rodzinie. Dla każdego
człowieka życie ma zawsze wymiar wspólnotowy. Jest to życie w rodzinie, życie
rodzinne. A więc nie przeżywamy życia samotnie, lecz wspólnie z innymi osobami.
Zasadniczą wspólnotę życia tworzą razem kobieta i mężczyzna. Oni oboje łączą
się w rodzinę, żeby spełnić dar życia dla swoich dzieci. Należy więc
stwierdzić, że to w rodzinie następuje prawdziwe i realne spełnienie życia,
ponieważ tym spełnieniem jest zrodzenie nowego życia. Cała radość i nadzieja
ludzkiego życia zmierza właśnie w tym kierunku. Wszystkie inne propozycje
ideologiczne są pozbawione sensu, skoro nie tworzą realnego życia, lecz jedynie
jakieś wymyślone pomysły. Nasza uczuciowość sprzeciwia się wszelkim zabójczym
pomysłom dotyczącym życia (przede wszystkim aborcji i eutanazji).
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz