Nadprzyrodzona ralność człowieka

Człowiek otrzymał od Boga nadprzyrodzoną realność. Otrzymał istnienie czyli egzystencję wyposażoną w podmiotowość osoby i życia. Ta egzystencjalna podmiotowość została wszczepiona w porządek przyrodzony, co oznacza, że Bóg wykorzystał do stworzenia człowieka ewolucyjny rozwój organizmów żywych (świat przyrody). Świat przyrody otrzymał na początku silny impuls ożywczy, czyli dar życia pochodzący od Syna Bożego. Dzięki temu życie przyrodnicze (biologiczne) stało się płynnym rozwojem organizmów żywych (ich wzrastaniem i ginięciem). 

Natomiast człowiek (każdy pojedynczy człowiek) otrzymał swój własny dar życia zawarty w istnieniu bytu (w egzystencji). Jest to wyjątkowy dar życia nadprzyrodzonego, jakie obiecał nam Bóg. Umiera zatem nasz cielesny organizm, lecz człowiek jako osobowa egzystencja trwa i żyje nadal. Dlatego może wylądować w niebie lub piekle, gdyż nie ginie jak zwierzęta czy rośliny.

To, co mamy od Boga, jest nadprzyrodzone. Taka jest nasza osoba i życie (egzystencjalne). Z kolei cała reszta (nasza esencjalna realność) podlega zmienności świata przyrody. Człowiek powinien zadbać o to, co jest nadprzyrodzone, bo to pozostaje z nami na zawsze, nie tylko do końca życia biologicznego organizmu.

Skąd się bierze depresja?

Przeczytałem wyznanie, że człowiek w depresji nie chce czuć rzeczywistości. Nie chce czuć rzeczywistości, to znaczy, że odczuwa rzeczywistość jako poważne zagrożenie. Czy rzeczywistość może być dla człowieka zagrożeniem? Z doświadczenia życiowego wiemy, że rzeczywistość jest czymś pozytywnym i daje człowiekowi zadowolenie. Dlaczego więc jest przez chorego traktowana jako poważne zagrożenie? Czym rzeczywistość może zagrażać człowiekowi? Przecież zdrowy człowiek widzi w rzeczywistości wsparcie i pomoc w realizacji życiowych potrzeb.

Wypada zatem zapytać, jak to się dzieje, że w człowieku coś jest w stanie zanegować i odrzucić to, co realne (rzeczywistość). Czegoś takiego może dokonać tylko nasze myślenie. Otóż myślenie zrodziło się z negacji realności, dlatego nie jest poznaniem. Myślenie wypełnia świadomość, a więc wszystko, co nie jest świadomością, staje się dla człowieka wrogim zagrożeniem. Przecież to myślenie boi się wszystkiego, co nie jest samym myśleniem. Właśnie dlatego myślenie potrafi traktować realność rzeczywistości jako coś wrogiego, co sprzeciwia się naszemu myśleniu. Myślenie jest zdolne zanegować rzeczywistość twierdząc, że atakuje ona nas samych swoją realnością, czyli atakuje właściwie naszą świadomość. W ten sposób myślenie zamyka człowieka w samoświadomości, traktując wszystko inne jako wroga, który podważa naszą świadomość, bo jest realne. Człowiek żyjący i kierujący się myśleniem zamyka się na rzeczywistość. Wierzy tylko w swoje myślenie.

Myślenie podpowiada nam i ostrzega, że rzeczywistość to twój wróg. Strzeż się i uciekaj przed tym, co realne. Zamknij się w sobie i lepiej zgiń niż poddaj się wymogom realności. Jest to ewidentny objaw tego, że świadomość ze swoim myśleniem zapanowała nad człowiekiem. A wszystko dlatego, że myślenie nie jest poznaniem rzeczywistości. Musimy o tym pamiętać !!!

O zależności myślenia

Historia ludzkości (czyli rozwój cywilizacyjny) kieruje się myśleniem człowieka. Ten rozwój zależy od ludzkiego myślenia. Należy więc zapytać dalej, od czego zależy ludzkie myślenie? I tutaj pojawiają się różne odpowiedzi.

Nasze ludzkie myślenie zależy na pewno od przekazu kulturowego społeczeństwa, w którym żyjemy i wzrastamy. Ogólnie możemy powiedzieć, że zależy ono od wiedzy zdobywanej w procesie edukacji. Ale nasze myślenie zależy również od znajomości świata, w jakim przychodzi nam działać. I tutaj pojawia się kwestia ekologii lub geopolityki. Praktyka życiowa, nawet ta codzienne wpływa na nasze myślenie. Chyba jednak najważniejsza, lecz zupełnie niedoceniana dzisiaj, jest zależność myślenia od poznania samego siebie, czyli poznania człowieka. 

W politycznym myśleniu rządzących ważną rolę odgrywają wszystkie te trzy zależności. Oczywiście łatwo dostrzec, że te zależności cały czas falują i się przeplatają -- raz jedna, raz druga bierze górę. Jednak dzisiaj pojawiają się bardzo niebezpieczne trendy, które chcą pozbawić myślenie człowieka wszystkich zależności. Mamy więc odrzucenie tradycji kulturowej (cancel culture), mamy już także cancel nature, czyli odrzucenie realności człowieka, przede wszystkim jego osobowej realności. Porzuciliśmy nawet umiejętności wykorzystania otaczającej nas przyrody. 

Co nam pozostało? Jedynie marzenie o wolności człowieka, o wolności naszego działania. Ale wolność człowieka powstaje właśnie z powodu porzucenia wszelkiej realności. Gdy staramy się żyć realnie w realnym świecie, wtedy musimy postawić na poznanie, a nie myślenie. Trzeba zatem zdawać sobie sprawę, że człowiek stałby się całkowicie wolnym, gdyby odrzucił całą realność -- swoją własną realność wewnętrzną oraz realność zewnętrznego świata. Dopiero wtedy mógłby kierować się wyłącznie myśleniem, lecz takie dowolne myślenie zabiłoby samego człowieka (vide fala samobójców).