Wolność osobista rodzi się z zaprzeczenia realności. Człowiek mógłby się poczuć całkowicie wolnym tylko wtedy, gdyby odrzucił całą dostępną mu rzeczywistość -- to znaczy swoją własną realność oraz realność przyrodniczą, która go otacza. Ale tego nie sposób sobie nawet wyobrazić. Przecież człowiek nie jest awatarem żyjącym w próżni albo w świecie wirtualnym. Zyjemy tu na ziemi w całkiem realnym świecie i jesteśmy jak najbardziej realnymi ludźmi. Wszystko inne będzie jedynie idealistycznym złudzeniem.
Wolność rodzi się z negacji realności. Dlatego idea wolności jest w stanie zniszczyć człowieka, czyli pozbawić go realności osoby i życia. Kierowanie się wolnością jest dla człowieka zabójcze, ponieważ jest to ucieczka od własnej osobowej realności. Otóż w swoim działaniu człowiek musi kierować się prawami i wymogami realności. Głównym wymogiem realności jest potrzeba mocy sprawczej koniecznej do działania.
Wolność nie jest mocą sprawczą. Wolność daje nam wyłącznie możliwości działania, lecz nie powoduje realnego działania, gdyż nie ma mocy sprawczej. W związku z tym nie ma sensu marnować własnej mocy sprawczej do realizacji wolności, czyli tworzenia możliwości, bo to prowadzi nas na manowce. Przykładem mogą być różne ideologiczne manifestacje, które odbierają człowiekowi jego osobową godność czyniąc go marionetką w rękach polityków.
Oczywiście jako obywatele demokratycznego państwa domagamy się wolności działania. Ale to nie moja wolność powinna stwarzać możliwości do działania. Te możliwości działania powinna tworzyć odpowiednia struktura instytucji społecznych. Najpierw wsparcie i pomoc dla wspólnot rodzinnych (domowych), dalej rozwój wspólnot lokalnych i regionalnych, a wreszcie rozwijanie wspólnoty narodowej (jej gospodarki i kultury).
Realne działania człowieka są podejmowane w ramach wspólnotowych (w kręgu bliskich sobie osób), ponieważ realne działania dla człowieka to działania osobowe -- działania moralne wobec innych osób ludzkich oraz działania religijne wobec Osób Boskich i świętych Pańskich. Takie działania sprawia i kształtuje aktywność naszej osoby (moc sprawcza osobowego podmiotu istnienia). Natomiast cała reszta działań -- tych codziennych i zawodowych -- jest podejmowana i kształtowana na zasadzie pomysłowości i przedsiębiorczości w celu zaspokojenia potrzeb życiowych i rozwoju umiejętności zawodowych. Do tego wystarczy pożyteczne myślenie, czyli podejście utylitarne -- kierowanie się pożytkiem własnym.
Musimy wiedzieć i pamiętać, że człowieka rozwijają realnie jedynie działania osobowe a nie użyteczne. Działania pożyteczne zaspokajają jedynie potrzeby naszej duchowo-cielesnej natury. Będą to działania kulturowe oraz zdrowotne.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz