Moim zdaniem, komunizm upadł z powodu całkowicie błędnej koncepcji ludzkiej pracy. Zakładano, że uspołecznienie, czyli odebranie własności środków produkcji -- własności narzędzi pracy, udoskonali pracę człowieka. To oznaczało, że człowiek nie powinien pracować dla siebie i swojego zysku, lecz powinien albo raczej będzie musiał realizować narzucone zadania społeczne, czyli będzie pracował w jakimś abstrakcyjnym celu (dla ogólnej sprawiedliwości społecznej). Sformułowano w związku z tym hasło: od każdego według jego możliwości i każdemu według jego potrzeb. Oczywiście potrzeby i możliwości określała władza partyjna.
Okazało się -- u nas dość szybko -- że człowiek nie zamierza pracować dla jakiegoś wyimaginowanego dobra ogółu. Człowiek chce po prostu pracować dla siebie, a właściwie dla dobra swojej rodziny i tyle. Pomimo ambitnych planów propagandowych (pokazywanie i świętowanie przodowników pracy) nie udało się przekonać Polaków do idealistycznie potraktowanego obowiązku pracy. Nie zdawano sobie sprawy, że w Polsce praca była zawsze obowiązkiem rodzinnym i domowym. Normalny człowiek ma jasną świadomość, że nie warto się wysilać dla zaspokojenia czyichś ideologicznych mrzonek, które są niezgodne z naturą człowieka. Człowiek pracuje (nawet ciężko) dla zaspokojenia swoich własnych potrzeb -- to znaczy potrzeb, które sam sobie wyznacza i określa na gruncie społecznym (wspólnotowym). Nie lubimy i nie chcemy, żeby inni narzucali nam wymyślone cele i zadania życiowe.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz