Zestaw rodzinno-narodowy (2)

14. Działalność podejmowana w zakresie naszej cielesnej natury, czyli na ogół wszelka działalność odnosząca się do świata zewnętrznego, stanowi ludzką pracę. Człowiek pracuje, aby zapewnić sobie i rodzinie środki potrzebne do życia naturalnego (to, co jest związane z uwarunkowaniami biologicznymi człowieka). Ludzka praca kieruje się zasadą użyteczności. Zabiegamy w ten sposób o rzeczy konieczne i potrzebne do przeżycia.

15.Taka użyteczna praca powinna mieć ograniczony zakres i charakter. Nie może angażować człowieka do tego stopnia, żeby nie miał on już czasu i sił dla życia rodzinnego. Dlatego ludzka praca powinna być poddana kontroli moralności i religijności, a nie dążyć do osiągania maksymalnego zysku finansowego.

16. Jeżeli osiągnęliśmy już taki stan, w którym przedkładamy pracę zawodową ponad życie rodzinne, to znaczy, że zniewoliliśmy i zdegradowaliśmy swoja własną osobę. Trzeba mieć świadomość, że przekształcamy się wówczas w zwykłe myślące roboty (w zawodowych robotników bez względu na wykonywaną pracę). Czy człowiek jest w stanie działać niemal automatycznie jak robot (robot myślący tylko o robocie)? Może warto się nad tym zastanowić?

17.Człowiek potrzebuje życia osobowego w środowisku wspólnoty osobowej. Otóż żadne instytucje ani przedsiębiorstwa nie tworzą wspólnoty osobowej, ani nie są osobowym środowiskiem dla człowieka. Osoba wymaga bowiem do swojego rozwoju działań bezinteresownych. Osoba potrzebuje daru drugiej osoby. Taka aktywność ma miejsce wyłącznie w rodzinie. We wspólnotach lokalnych mamy co najwyżej pomoc sąsiedzką, która funkcjonuje na zasadzie wzajemności (wzajemnej wymianie korzyści – ja pomogę tobie a ty mnie).

18. Człowiek codziennie pracuje nad zagospodarowaniem swojego otoczenia. Raz może to być działalność wobec świata przyrodniczego, innym zaś razem będzie to działalność kulturalna lub artystyczna dotycząca upiększania swojego miejsca zamieszkania. Dawniej obie te sfery się przeplatały i uzupełniały. Dzisiaj mamy daleko posuniętą specjalizację. Dlatego działalność gospodarcza i artystyczna zostały radykalnie rozłączone. Każdy pracownik specjalizuje się w bardzo wąskim zakresie działania.

19.Dlatego ważną rolę odgrywa dobra współpraca społeczna. W ramach szerszej społeczności (wspólnoty lokalne lub regionalne) współdziałanie i współpraca staja się podstawą równomiernego rozwoju. Ale nawet we wspólnocie rodzinnej współdziałanie ma niepodważalne znaczenie. Rodzina musi wspólnie działać i wspólnie podejmować decyzje. Można wtedy mówić o poszanowaniu wszystkich członków wspólnoty.

20. Jeżeli natomiast każdy członek rodziny zaczyna działać na własną rękę, to taka wspólnota rozpada się na wiele części, stąd powstaje chaos i zamieszanie. Życie rodzinne traci charakter wspólnotowy i zamienia się w indywidualne pomysły. Na tym właśnie polega współczesny kryzys rodziny. Ludziom wydaje się, że najważniejszy jest ich własny pomysł na życie. Jednak życie prawdziwie osobowe odbywa się wyłącznie na gruncie wspólnoty rodzinnej.

21.Tak naprawdę dla człowieka liczą się relacje osobowe, które są nawiązywane na poziomie egzystencjalnym (na poziomie podmiotowości istnienia). Wszystkie doznania przyjemności lub przykrości doświadczane na poziomie cielesności i przeżywane w świadomości są chwilowe i przemijające. Naprawdę trwałe są relacje osobowe i osobowe akty wywoływane przez te relacje. Na tym polega trwałość ludzkiego życia i tylko to pozostaje na zawsze.

22. Łatwo jest tworzyć dowolne pomysły na życie. Ludzka świadomość potrafi tworzyć przeróżne możliwości działania. Najczęściej ludzie fascynują się takimi możliwościami traktując je jako wolność. Znacznie trudniej jest osiągnąć prawdziwą wolność realności. Żeby zbudować sobie realną wspólnotę osobową (czyli takie osobowe środowisko rozwoju), potrzeba zaangażowania w relacje osobowe. Nawiązanie realnych relacji egzystencjalnych nie jest łatwe ani proste. Tutaj trzeba przeżyć, uwierzyć i pokochać drugą osobę – osobę w jej egzystencji, a nie człowieka z jego cielesnością i świadomością. Ani łączność w zakresie cielesności, ani łączność na poziomie świadomości nie zapewniają trwałego związku. Dopiero potwierdzenie relacji osobowych w sakramencie małżeństwa (pomoc Boża) może zaowocować trwałym związkiem dwóch osób – mężczyzny i kobiety.