Przedstawimy Państwu kilka uwag
na temat życia rodzinnego oraz narodowego. Obie te sprawy łączą się ze sobą
bardziej niż by się wydawało.
1.Pamiętaj, że jesteś osobą i
wszyscy dokoła Ciebie są osobami, dlatego w domu i rodzinie masz działać
bezinteresownie, czyli na zasadzie bezinteresownego daru.
2.Wszyscy domownicy, którzy
tworzą wspólnotę rodzinną, są osobami i dlatego należy się im szacunek od
dziecka po starca.
3.Rodzina jest wspólnotą osobową,
która powinna zadbać o rozwój wszystkich swoich członków. Najczęściej dbamy o
rozwój dzieci wierząc, że własny rozwój mamy już za sobą. Ale to błąd.
4.Rozwijać musimy się stale.
Służą nam do tego relacje nawiązywane ze wszystkimi osobami w rodzinie.
5.Rodzina jako wspólnota osobowa
musi umieć współdziałać przy rozwiązywaniu zwykłych spraw codziennych jak też
wszystkich trudności i problemów.
6. Rodzina powinna umieć
gospodarować wszystkimi swoimi zasobami – zarówno materialnymi jak i duchowymi.
7.Naszą duchowość tworzy
moralność i religijność. Moralność i religijność wyrastają z ludzkiego statusu
osoby. Moralność i religijność są efektem osobowej aktywności członków rodziny.
Dlatego zdobywamy je tylko w rodzinie.
8.Wobec świata zewnętrznego
(przyrody) działamy przy pomocy swojej natury. Na tym polega ludzka praca.
Kierujemy się tutaj użytecznością i przyjemnością. Pod tym kątem
zagospodarowujemy swoją przestrzeń życiową, czyli tworzymy sobie miejsce do
codziennego życia.
9.Jednak osoba potrzebuje do
życia również przestrzeni duchowej, czyli sfery kultury i kultu. Toteż rodzina
powinna zadbać także o rozwój w tym kierunku. Domownicy wytwarzają swoją
przestrzeń kulturową, która musi być przyjazna człowiekowi (każdemu
człowiekowi). Zdegradowana kultura wypacza, a nawet zabija duchowość człowieka.
Wszelkie wulgaryzmy obniżają sens i wartość rozmowy (poniżają rozmówców).
Rozmowa powinna dążyć do porozumienia między rozmówcami. Prawdziwa rozmowa
dokonuje się pomiędzy osobami, kiedy posługujemy się osobowymi słowami
JA-TY-MY. Chcemy przez te słowa wyrazić osobowe relacje, jak pokazywał Buber.
JA kocham CIĘ. JA wierzę w CIEBIE. JA pokładam nadzieję w TOBIE. Powstaje
wówczas wspólnota JA + TY = MY razem.
10. Wobec osoby niedopuszczalna
jest przemoc i zniewolenie.
11.Rozwój duchowy poddany
osobowej aktywności idzie w kierunku moralności i religijności. Dlatego nasz
pragmatyzm dnia codziennego, czyli użyteczność i przyjemność, musi być poddany
kontroli moralnej i religijnej. Dopiero wtedy człowiek osiąga silną osobowość,
która pozwala mu pokonywać wszystkie trudności i kłopoty.
12.Wychowanie dokonuje się tylko
w rodzinie. Dlatego głównym zadaniem wychowawczym rodziny jest wypracowanie u
dzieci trwałej i mocnej osobowości we wspólnym działaniu na co dzień i od
święta. Konieczną sprawą jest stałe współdziałanie oraz powierzanie innym
odpowiednich zadań (uczenie odpowiedzialności). Właśnie w działaniu zmagamy się
z realnością i uczymy się tej realności. To w działaniu człowiek staje się
odpowiedzialny za swoją realność. Tego nie nauczymy się poprzez myślenie i wymyślanie
różnych rzeczy. Realności nie można wymyślić, nią trzeba się spotkać w
działaniu.
13. Natomiast w działalności
twórczej i artystycznej powinniśmy używać naszej wyobraźni i myślenia. Dlatego
należy wspierać wszelkie artystyczne talenty dziecka. Trzeba umieć odkrywać
różne talenty, a nie narzucać dziecku własne niezrealizowane marzenia i plany.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz