Człowiek został stworzony i powołany do życia osobowego. Dlatego w swoim życiu powinien się kierować osobowymi zasadami wiary, miłości i nadziei. Takie zasady są potocznie kojarzone z życiem religijnym. Jest to spowodowane tym, że te zasady są przejawem osobowego działania człowieka, natomiast życie religijne ma jak najbardziej osobowy charakter.
Jednak zasady osobowe jako ludzkie sprawności działania dotyczą oczywiście każdego działania osobowego, czyli przede wszystkim działania wspólnotowego -- działania społecznego w wymiarze wspólnotowym (od rodziny aż po naród). Dlatego tak ważna jest wiara w siebie jako Polaka (jako członka wspólnoty narodowej). Trzeba wierzyć, że jako Polak nie jestem gorszy niż członkowie innych narodów, a nawet więcej -- mogę być od nich lepszy jak się postaram. Ten brak wiary w siebie jako Polaka staje się początkiem destrukcji i negowania kultury narodowej. To niestety prowadziło do absurdalnych stwierdzeń, że polskość to nienormalność.
Rodzimy się i żyjemy tu na polskiej ziemi, wychowujemy się w polskiej tradycji i kulturze. Powinniśmy więc czerpać z tego to, co najlepsze, żeby móc poczuć swoją wartość duchową. Musimy uwierzyć, ze jesteśmy w stanie dokonać rzeczy wielkich i dzięki temu Polska może stać się "najlepszym miejscem na ziemi". Wiara w siebie, wiara w swoje możliwości daje człowiekowi chęci do działania, dodaje mu skrzydeł. Z tej wiary rodzi się dalej afirmacja Ojczyzny jako wspólnoty podobnych sobie osób, jako wspólnoty polskich rodzin i rodów, czyli całych pokoleń w historii wspólnoty narodowej. I wreszcie powinna się zrodzić nadzieja na dalsze życie i rozwój ojczystej wspólnoty.
Dziś tragedią Polaków jest brak nadziei na przyszły rozwój kraju. Ten brak nadziei każe ludziom odrzucać swoją polskość, popychając niektórych z nich aż do zdrady Ojczyzny. A stąd powstaje jakieś uczucie nienawiści i chęci poniżenia innych obywateli. Taką sytuację będą szczególnie wykorzystywali wrogowie, którzy nie chcą dopuścić do rozwoju potęgi naszej Ojczyzny. Albo więc odkryjemy na nowo te zasady życia osobowego, ale już jako życia wspólnotowego, albo pójdziemy w dowolne myślenie o sobie, w tworzenie możliwości zawodowych lub politycznych, w poszukiwanie wizerunku medialnego lub błysku celebryckiego. Tylko musimy sobie zdawać sprawę, że to nie jest droga realnego rozwoju i doskonalenia samego siebie. Człowiek nie jest medialnym zjawiskiem lecz jest realną osobą i musi przede wszystkim pilnować swojej osoby i dalej wspólnoty.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz