Usłyszałem w telewizji lub radio, że "szkoła może być miejscem, gdzie dzieci mogą lepiej zrozumieć świat wirtualny". Kiedyś szkoła uczyła rozumienia realności, a dziś edukacja i nauka odwróciły się od rzeczywistości. Dawniej dzieci uczyły się rozpoznawać składniki przyrody - zwierzęta i rośliny (np. drzewa). Dzisiaj dzieci nie są w stanie rozpoznać drzew, z którymi spotykają się na co dzień. Dzieciaki łatwiej posługują się smartfonem niż otaczającą przyrodą.
Jak w takim wypadku mówi o poszanowaniu przyrody a nie tylko o eko-ideologii? Poszanowanie przyrody powinno wynikać z szacunku dla życia. Jeśli w kulturze i edukacji zniknie szacunek dla życia, to cała ekologia stanie się tylko pomysłem ideologicznym. Już dziś mamy tego najlepsze przykłady. Wystarczy posłuchać najnowszych pomysłów. Zadna ideologia nie uratuje realności. Swiat, w którym żyjemy, świat przyrody jest czymś realnym. Tworzą go konkretne żywe organizmy, wśród których toczy się także nasze naturalne życie. Człowiek od zawsze poczuwał się do organicznego związku ze światem przyrody. Kiedyś przybierało to nawet postać ubóstwienia. Oznaczało to, że życie było ubóstwiane. Jednak ludzkie myślenie doprowadziło nas do porzucenia boskości życia. To pozwoliło na zbrodniczy atak przemysłu na żywą przyrodę, a następnie wywołało zbrodnie przeciwko życiu ludzkiemu, niszczonemu w samym zarodku.
Człowiek nie potrafi już żyć w świecie przyrody. Wybetonował swoje otoczenie, oddalając się coraz bardziej od naturalnego życia przyrody. Na koniec stworzył sobie śmiercionośny świat wirtualny, w którym nie ma przecież życia. Zycie przyrody i życie człowieka stanowi prawdziwą realność. Nie wolno o tym zapominać, gdyż grozi to dekompozycją i destrukcją naszego człowieczeństwa. Dlatego trzeba przywrócić szacunek dla życia, żebyśmy mogli doświadczać faktycznej realności człowieka.
Co więcej, ludzkie życie jest integralnie złączone z osobą człowieka. Człowiek jest bowiem wcieloną i uduchowioną osobą, i nigdy nie stanie się czystym duchem, czyli czystą świadomością. Nasza ożywiona cielesność stoi na straży osobowej realności i nie pozwala nam na odlot w sferę wirtualną, czyli w świat czystej świadomości. Swiadomość nie jest doskonałością człowieka, lecz zagrożeniem dla jego realności. Swiadomość posługuje się wyłącznie myśleniem, zaś szalone pomysły naszego myślenia stanowią faktyczne zagrożenie dla realności osoby i życia.
Jeżeli chcemy żyć pełnią człowieczeństwa, to musimy sięgać do własnej realności - realności osoby i życia. Osoba i życie stanowią istotę realności człowieka, a stąd istotę człowieczeństwa. Zarówno duchowa rozumność jak i ożywiona cielesność są tylko dodatkiem do istotnej realności egzystencjalnej. Osoba i życie tworzą naszą ludzką egzystencję, która z kolei wyznacza esencjalne stawanie się człowieka (ludzką naturę). Ani duchowość, ani cielesność nie stanowią prawdziwej, czyli niezmiennej, realności. Prawdziwa realność człowieka jest zawarta w akcie istnienia i tworzy naszą egzystencję. Jest to podmiotowość osoby i podmiotowość życia (życia nadprzyrodzonego). Strzeżmy naszej realności, abyśmy nie stali się demonami wirtualnego świata świadomości.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz