Ludzi nie interesuje już rzeczywistość

Ludzi nie interesuje już rzeczywistość. Ich zainteresowania skupiają się wokół techniki i kultury. Ale technika dotyczy jedynie możliwości świata wirtualnego, świata gier video i portali społecznościowych, i związanych z tym gadżetów. Natomiast kultura dotyczy przede wszystkim wirtualnego wizerunku medialnego (facebook), przy czym liczy się tutaj oglądalność i popularność (obserwujący plus ilość laików).

Kogo dziś interesuje osobowa realność albo charakter moralny człowieka? Kto chciałby się męczyć z odkrywaniem swojej osobowości mężczyzny lub kobiety? Przecież łatwo jest znaleźć w internecie wszelkie porady, jak być szczęśliwym i zadowolonym z siebie albo jak stawać się kimś innym. Nikt już nie dba o swoją osobową tożsamość, a godność człowieka kojarzy się dzisiaj z wolnością i możliwością swobodnego działania.

Twierdzi się, że człowiek musi się nieustannie zmieniać i stawać na nowo. Liczy się samorealizacja, najlepiej według wzorów podanych przez specjalistów. Człowiek ma być kreatywny, żeby jakoś się wyróżniać z ogólnego tłumu. Najlepiej wyróżniać się przy pomocy jakichś fajerwerków szokujących publiczność i negujących tradycyjne wartości. Nowoczesny człowiek (właściwie już ponowoczesny) powinien poszukiwać wciąż nowych wartości, co sprowadza się do zabiegania o najnowsze gadżety.

Ten szalony konsumpcjonizm zniszczył nasze życie społeczne, które musi być oparte na zasadach moralnych i religijnych. Ponowoczesny człowiek przestał już być istotą społeczną, a stał się jedynie istotą medialną. Przecież mówi się już powszechnie, że jeśli kogoś nie ma na facebooku lub innym portalu, to nie istnieje. W ten sposób świat medialny zastąpił całkowicie rzeczywistość. Niestety rację miał dawno temu Znaniecki, gdy twierdził, że nie ma ucieczki od kultury.

Jeżeli rzeczywistość nikogo już nie obchodzi, to również bez znaczenia będzie realistyczna filozofia. Dzisiejsza filozofia zmierza raczej do uzasadnienia postmodernistycznego relatywizmu. Wydaje się, że filozofia ma co najwyżej szansę stać się teorią tego, co możliwe (teorią świata wirtualnego lub medialnego) a nie teorią tego, co realne (teorią rzeczywistości). Czarno to widzę. Widzę ciemność, ciemność widzę. Widzę, że nic nie widzę.