Dlaczego upada demokracja?

Trzeba zadać sobie pytanie, dlaczego upada dziś demokratyczne państwo? Dla filozofa odpowiedź jest prosta. Winne są tutaj założenia antropologiczne. Błędne założenia, które stworzyła nowożytna filozofia.

W myśli nowożytnej wyeksponowano takie tematy jak (1) liberalizm i indywidualizm, czyli indywidualna wolność; (2) skrajny intelektualizm (zarówno w postaci racjonalizmu, jak i empiryzmu), czyli o wszystkim decyduje myślący rozum; (3) dalej autonomia rozumu jako niezależność myślenia od rzeczywistości; (4) oraz związana z tym autonomia prawa zarówno cywilnego jak i moralnego.

To doprowadziło do pozrywania w tworzonym życiu społecznym wszelkich związków wspólnotowych. Powstało zatomizowane społeczeństwo utrzymywane w ryzach instytucjonalnych państwa. Socjalistyczno-komunistyczne odreagowanie w drugą stronę zamierzało z kolei wprowadzić przymusowe uspołecznienie obywateli. Po przykrych doświadczeniach całych pokoleń wiemy już, że nie da się zbudować na siłę więzi społecznych (ludzie nie chcą żyć w wymyślonych instytucjach politycznych).

Takie historyczne zawirowania doprowadziły do upadku i zniszczenia realnych więzi wspólnotowych społeczeństwa, które powstają na gruncie rodziny. Mamy więc poważny kryzys rodziny, którego efektem jest kryzys demograficzny. Realność ludzkiego życia jest bezwzględna i nieunikniona. Nawet gdyby politycy byli geniuszami, to nie da się ożywić społeczeństwa metodami administracyjnymi. Albo się wreszcie przyznamy do popełnionych błędów, albo zginiemy marnie. Niestety polityków stać dzisiaj jedynie na doraźne rozwiązania (patrz np. wydłużenie wieku emerytalnego).

Dzisiaj demokratyczne państwo nie potrafi już nic innego jak tylko wykorzystać maksymalnie swoich podwładnych. Takie państwo nie jest w stanie niczego dać swoim obywatelom. Daje tylko cokolwiek politykom. Dlatego politycy bronią państwa, gdyż po prostu bronią siebie. Bronią państwa przed postulatami społecznymi, jakie mogą postawić im obywatele.