Jeżeli mówimy o dobru wspólnym realizowanym w społeczeństwie, to trzeba to rozumieć jako realny rozwój ludzkiego życia i osoby człowieka. Ale spełnienie takiego rozwoju dokonuje się wyłącznie we wspólnocie osobowej, jaką jest rodzina -- naturalna rodzina, której podstawą jest związek kobiety i mężczyzny. Bo tylko w takiej rodzinie może się zrealizować rozwój życia, czyli narodziny dzieci, oraz rozwój osobowy, czyli wychowanie dzieci w zakresie moralności i religijności. Tego nie są w stanie wypełnić żadne instytucje społeczne lub polityczne. Bo tego nie załatwią żadne pomysły ideologiczne, lecz potrzebne jest tworzenie prawdziwych relacji osobowych. A na tych relacjach polega rzeczywistość rodzinna jako wspólnota osób. Dlatego społeczeństwo ujęte w ramy prawne państwowości powinno stać na straży i wspierać wspólnoty rodzinne. Oczywiście jeśli ma zamiar się rozwijać, a nie zamierać.
Państwo stanowi najszerszą organizację opartą na umowie społecznej. Dlatego państwo ma wobec społeczeństwa obywatelskiego (wobec narodu) najpierw obowiązki, a dopiero dalej określone prawa. Podstawowym obowiązkiem państwa jest zapewnienie społeczeństwu bezpieczeństwa oraz rozwoju. Zarówno bezpieczeństwo jak i rozwój obejmują bardzo szeroki zakres działalności. Mamy więc zapewnienie bezpiecznego istnienia państwa, czyli jego niepodległości i suwerenności w działaniu. Mamy bezpieczeństwo wewnętrzne dotyczące spokojnego życia i działania obywateli. Idąc teraz dalej, rozwój społeczny obejmuje wzrost gospodarczy, w związku z czym prawo państwowe ma zapewnić swobodną działalność przedsiębiorstw produkcyjnych i usługowych. Dla rozwoju gospodarczego konieczna jest również swoboda handlowania. I tutaj państwo powinno wspierać wymianę handlową z innymi krajami. Gospodarka ma pracować przede wszystkim na potrzeby wewnętrzne, ale jej rozwój i efektywność zależą od udziału w globalnej produkcji, ponieważ to wymusza innowacyjność i wynalazczość, czyli postęp technologiczny. Te wszystkie działania państwa mają służyć realizacji interesu ogólnospołecznego, poprzez pilnowanie równomiernego rozkładu interesów poszczególnych grup społecznych (lokalnych, regionalnych czy zawodowych).
Rozwój społeczny państwa musi uwzględniać również rozwijanie kultury i sztuki. Działanie w tym zakresie powinno obejmować afirmację zasadniczych własności osobowych człowieka. Kultury dotyczą własności prawdy i dobra (chodzi także o ich rozwinięcie w postaci słowa prawdy i czynu dobra), natomiast sztuka musi się odwoływać do własności piękna (przede wszystkim przeżywania piękna). Te osobowe własności i zasady działania kultura i sztuka muszą przekształcić na wartości kulturowe, które powinny określać ludzkiego działania już w wymiarze społecznym (czyli publicznym). Kultura szeroko rozumiana, faktycznie kultura narodowa, musi służyć rozwojowi społecznemu, czyli pilnowaniu zasad i wartości niezbędnych w całym przebiegu życia społecznego (na różnych poziomach). Dotyczy to przede wszystkim szacunku należnego każdemu człowiekowi z racji jego osobowej realności. Właściwe zrozumienie życia osobowego (według wiary, miłości i nadziei) powinno określać odpowiednie wychowanie i kształtowanie relacji wzajemnych między ludźmi. Życie społeczne musi być oparte na realności człowieka i jego realnych działaniach, czyli na jego realnej naturze, która jest zależna od głębszej egzystencjalnej realności osoby i życia. Nie da się zbudować dobrze działającego społeczeństwa na ideologicznych pomysłach polityków. Historia przerabia to nieustannie, ale brak nauczki, bo dzieje się to kosztem zwykłych ludzi.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz