Jak człowiek jest osobą uduchowioną i wcieloną, tak samo wygląda sprawa narodu powołanego jako wspólnota rodzin (czyli jako wspólnota osobowa). Człowiek jest osobą wcieloną i uduchowioną. Dlatego do rozwoju życia osobowego potrzebuje i zawiązuje wspólnotę osobową, czyli rodzinę. To właśnie w rodzinie człowiek (kobieta i mężczyzna) realizuje swoją osobową i realną podmiotowość. W sferze cielesnej musi zadbać o swoje zdrowie i wyćwiczyć odpowiednio własne ciało. Natomiast w sferze duchowej człowiek rozwija swoje działanie moralne i religijne. Duchowość jest również polem komunikacji międzyludzkiej i podstawą twórczości kulturalnej. Prawdziwa kultura jest więc wyrazem aktywności osoby ludzkiej. A przez to realizuje wartości prawdy, dobra i piękna, ponieważ te wartości kulturowe są faktycznym wyrazem osobowych własności podmiotu egzystencjalnego (osobowej podmiotowości istnienia).
Z kolei rodzina jest wspólnotą osobową, która służy rozwojowi działalności moralnej i religijnej człowieka jako kobiety i mężczyzny. We wspólnocie rodzinnej aktywność męża i żony nabiera już charakteru społecznego (realizacji wspólnych celów i wspólnego dobra). Albowiem w środowisku społecznym rodziny sąsiadują ze sobą i współdziałają w ramach pomocy dobrosąsiedzkiej. W ten sposób powstaje lokalna wspólnota rodzin (wieś, miasto, osiedle). A już dalej z takiej współpracy wspólnot lokalnych i regionalnych powstaje najszersza wspólnota osobowa -- czyli naród.
Naród jest bowiem wspólnotą wspólnot rodzinnych (całych rodów) powiązanych wspólną historią i tradycją (wspólnym działaniem, myśleniem i przeżywaniem). Stąd też naród jako wspólnota wspólnot osobowych niesie ze sobą wyraz i charakter aktywności osobowej. Można to określić mianem wymogów i potrzeb narodowych. Dlatego należy stwierdzić, że naród potrzebuje własnego uduchowienia, czyli aktywności kulturotwórczej, opartej na jedności języka i historii dokonań społecznych. Naród potrzebuje również wcielenia, czyli aktywności politycznej będącej działalnością państwowotwórczą. Na tym polu każdy naród tworzy sobie instytucjonalną cielesność, czyli organizację prawno-polityczną. Instytucje polityczne i społeczne tworzą więc żywą tkankę materialnej realności narodu, która zarazem ucieleśnia ducha narodu.
Tak więc to naród tworzy swoją państwowość (w postaci zasad prawnych i instytucji publicznych), a nie odwrotnie. Państwo nie potrafi stworzyć wspólnoty narodowej, ponieważ państwo (jako twór instytucjonalny) nie posiada takiej mocy czy zdolności, żeby powołać wspólnotę o charakterze osobowym. Państwo ze swej strony (jako władza państwowa) będzie wytwarzało system prawny i instytucjonalny, który powinien strzec i zapewnić rozwój duchowy i materialny narodu. Państwo powinno przede wszystkim dbać o kulturę narodową oraz o wypracowywanie dobrobytu materialnego narodu.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz