Realnością człowieka jest osoba i życie

1 Realnością człowieka jest osoba i życie.

2 Człowiek jest osobą wcieloną i uduchowioną.

3 Osoba objawia się przede wszystkim w sferze duchowej (w możności duchowej).

4 W sferze duchowej osoba objawia się poprzez moralność i religijność.

5 Osoba przejawia się również w cielesności.

6 W cielesności osoba przejawia się jako mężczyzna i kobieta (męskość i kobiecość).

7 Osobowym działaniem w sferze cielesności jest dar życia, czyli rodzicielstwo (płodność).

8 Rodzicielstwo dokonuje się we wspólnocie rodzinnej, która jest wspólnotą osobową.

9 Rodzinę tworzą bowiem mężczyzna i kobieta.

10 Dlatego wspólnota rodzinna jest oparta na podstawach duchowych – moralności i religijności.

11 I dlatego wspólnota rodzinna zostaje zapoczątkowana przez małżeństwo mężczyzny i kobiety.

12 Małżeństwo jest aktem osobowym, ponieważ jest aktem moralnym i religijnym.

13 Nie wolno sprowadzać małżeństwa do aktu prawnego, czyli umowy prawnej czy społecznej.

14 Trzeba jasno powiedzieć, że porządek społeczny nie ma wpływu na decyzje osobowe.

15 Otóż sprawa wygląda zupełnie odwrotnie – przecież to społeczeństwo powstaje na zasadzie współdziałania wspólnot rodzinnych.

16 Oznacza to, że społeczeństwo (objęte władzą państwową) nie może zmieniać i narzucać, czyli nie może ingerować w kwestie poza prawne i społeczne.

17 A zatem społeczeństwo nie może ingerować w kwestie rzeczywistości osobowej, jaka decyduje o naszym człowieczeństwie.

18 Osobowe człowieczeństwo jest bytową realnością człowieka.

19 Osobowe człowieczeństwo nie podlega rozwiązaniom i ustaleniom prawnym.

20 Prawo nigdy nie określa stanu realności człowieka.

21 Prawo nie może rozstrzygać o realności człowieka.

22 Prawo musi akceptować osobową realność człowieka (czyli realność kobiety i mężczyzny).

23 Realnością człowieka jest osoba i życie.

24 Nie wolno ingerować ani w osobową realność człowieka, ani w realność jego życia od poczęcia aż do śmierci.

25 Natomiast zarówno osoba jak i życie wymagają wszechstronnej ochrony ze każdego człowieka ( a więc również ze strony społeczeństwa i państwa.

26 Osobę chronimy dzięki wierze i miłości, zaś życie ludzkie chronimy dzięki nadziei.

27 Chodzi więc o relacje osobowe, które mają już wymiar nadprzyrodzony (ponad społeczny).

28 Porządek społeczny nie może ingerować (przy pomocy prawnej) w porządek nadprzyrodzony.

29 Zaburzenie relacji tych porządków powstało wtedy, gdy sprowadzono człowieczeństwo do samej natury (rozum i ciało są jedynie czymś naturalnym).

30 Nasze człowieczeństwo nie ogranicza się do tego, co naturalne.

31 Człowieczeństwo wkracza już w sferę nadprzyrodzoności.

32 Realność człowieka (osoba i życie) jest nadprzyrodzona.

33 Człowiek został bowiem stworzony przez Boga i nie wolno tego pomijać.

34 Dlatego państwo jako władza polityczna nie może dowolnie kształtować wizji (ideologicznej) człowieka.

35 Przede wszystkim należy uznać i przyjąć realność człowieka w pełnym wymiarze jego osoby i życia.

36 Wszystkie inne propozycje przynależą do ideologii.

37 Ideologia nie mówi nam, kim jest człowiek. Ona od razu stwierdza, kim ma być człowiek.

38 To oznacza, że ideologia rozgrywa się w sferze możliwości.

39 Ale możliwość jest tylko zaprzeczeniem realności i niczym więcej.

40 Ideologia tworzy jakieś bzdurne możliwości (czy na tym ma polegać szczęście człowieka?).