1) Przede wszystkim powinna
dotyczyć ustroju politycznego państwa. A więc czy ustrój ma być partyjny? To
znaczy, że rządzą państwem przedstawiciele partyjni delegowani przez władze
partyjne. Czy ustrój ma być republikański, to znaczy, że wybierany jest
prezydent, który powierza kierowanie państwem jakiejś większości sejmowej
(jednej partii albo koalicji kilku partii). Oczywiście z wyborem ustroju byłaby
związana zmiana Konstytucji.
2) Kolejną sprawą powinno być
jasne określenie i rozumienie społeczeństwa jako wspólnoty społecznej
(wspólnoty narodowej lub wspólnoty wielu narodów). Co za tym idzie, trzeba
jasno określić rolę społeczną wspólnoty rodzinnej opartej na związku mężczyzny
i kobiety. Przecież to rodzina jest początkiem życia społecznego człowieka.
Rodzina tworzy bowiem relacje wspólnotowe, które są podstawą działalności
społecznej i publicznej obywateli państwa. Nie może być życia społecznego bez
wspólnot rodzinnych.
3) Rodzina jest wspólnotą
osobową, co oznacza, że tworzą ją osoby ludzkie powiązane relacjami osobowymi,
czyli moralnością i religijnością. Wszystko to jest związane z pojmowaniem
człowieka jako osoby. Człowiek w swojej realności jest przede wszystkim osobą i
jest powołany do życia osobowego. Dlatego wszelkie sprawy ludzkie należy
pojmować i podejmować w perspektywie życia osobowego człowieka. Jeśli odrzucimy
rozumienie człowieka jako osoby, to życie społeczne traci swój wspólnotowy sens
i staje się wyłącznie walką rozbieżnych interesów i dominacji grup nacisku.
4) Należy się zastanowić, czy
społeczeństwo ma być zbiorowiskiem pojedynczych obywateli, podejmujących
jedynie działalność zawodową, czy też społeczeństwo powinno być stowarzyszeniem
wspólnot osobowych skupionych najpierw we wspólnotach lokalnych i regionalnych,
a wreszcie na koniec we wspólnocie narodowej. Przecież to wspólnota narodowa
jest zdolna do stworzenia zinstytucjonalizowanej państwowości. Państwo nie
powstaje dzięki umowie społecznej, jak chcieli myśliciele nowożytni, nawet jeśli
potem funkcjonuje jako system zinstytucjonalizowany.
5) Społeczeństwo nie może być
traktowane jako plastyczna masa, którą można dowolnie kształtować według
różnych pomysłów ideologicznych. Wszelką ideologię należy zwalczać na gruncie
państwowym, co oznacza, że ideologia nie może być uprawiana i propagowana w
szkołach. Edukacja państwowa i społeczna powinny być oparte na realistycznym
podejściu do człowieka. Należy więc nauczać, że człowiek jest przede wszystkim
osobą, która wyraża się i działa poprzez sferę duchową i cielesną. Zarówno
duchowość jak i cielesność powinny się kierować aktywnością osobową. Duchowość
musi być kształtowana przez akty kontemplacji, sumienia i upodobania. Natomiast
cielesność powinna podlegać wpływowi władz duchowych, zwłaszcza uczuciowości
opartej na upodobaniu życia i piękna należnego życiu.
6) Z tej perspektywy widzimy
jasno, że rozwój społeczny powinien się koncentrować najpierw na edukacji i
kształtowaniu kultury literackiej, muzycznej i filmowej. Edukacja musi dotyczyć
realności człowieka, najpierw tej duchowej, a następnie obecności człowieka w
świecie przyrody i korzystania z dobrodziejstw, jakie oferuje środowisko
przyrodnicze. Natomiast kultura powinna służyć do wspierania i umacniania wizji
osobowej realności człowieka, czyli rozwijać wartości życia osobowego: słowo
prawdy i wiarę, czynienie dobra oraz
sprawiedliwość i miłosierdzie, przeżywanie piękna i fascynację życiem.
7) Dlatego należy jasno określić rolę
pomocniczą i służebną publicznych instytucji państwowych i społecznych, które
powinny wspierać działalność obywateli. Obywatelom należy pozwolić swobodnie
działać, natomiast instytucje mogą pełnić rolę organizacyjna i koordynacyjną
różnych inicjatyw wspólnotowych i społecznych.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz